کنار هم گذاشتن قطعات زندگی ویوین مایر ، نقل قول معروف چرچیل را درباره ی سرزمینهای وسیع تزارها که تا شرق گسترده شدهاند را به یاد میآورد؛ زنی مستقل با حساسیتهای یک انسان نوعی اروپایی که در نیویورک متولد شده بود. ویوین مایر که به ارزشهای مادی بی توجه بود، مجموعه ای از کتابهای هنری، بریده روزنامهها، فیلمهای خانگی و تعداد زیادی خرت و پرت را در تعدادی کمد شخصی جمع آوری کرده بود.
داستان این پرستار بچه که در حال حاضر با هنر عکاسی خود جهان را به وجد آورده است و کاملا اتفاقی تعدادی از عجایب و مختصات زندگی شهری در آمریکا را در نیمه دوم قرن بیستم به ثبت رسانده ، فراتر از باور است.
ویوین مایر
او یک آمریکایی بود که از والدینی فرانسوی و اتریشی-مجار متولد شد و بین اروپا و آمریکا رفت و آمد میکرد تا اینکه در سال 1951 به نیویورک بازگشت. او از دو سال قبل که عکاسی را انتخاب نمود، کل خیابانهای سیب بزرگ * را برای پالایش هنر خود به جستجو پرداخت. او در سال 1956 ساحل شرقی(ایست کوست) را به مقصد شیکاگو ترک کرد، جایی که او بیشتر زمان باقیمانده عمرش را صرف کار پرستاری کرد.
او در اوقات فراغتش عکاسی میکرد و عکس ها را بسیار سرسختانه از دید دیگران پنهان میداشت. ثبت این عکس ها تا اواخر دههی 1990، باعث شد تا ویوین مایر بالغ بر صدهزار نگاتیو از خود بر جای بگذارد. علاوه بر این علاقه مایر به ثبت کردن، منجر به تهیه تعدادی مستندهای صوتی و تصویری خانگی شد.
او با یک روح آزاد اما در عین حال مغرور، سرانجام گرفتار فقر شد و در نهایت توسط سه نفر از کودکانی که در جوانی از آنها پرستاری کرده بود، نجات پیدا کرد. آنها از روی علاقهای که به او به عنوان مادر دوم خود داشتند، آپارتمانی کرایه و بهترین شرایط مراقبت را برای او فراهم کردند.پس از مرگ ووین مایر بدون اطلاع آنها، محتویات یکی از کمدهایش بعلت قبوض عقب افتاده به حراج گذاشته شد. در این کمد تعداد زیادی از نگاتیوهایی که او در طول عمرش جمع کرده بود انباشته شده بود.
بدنهی عظیم آثار ویوین مایر وقتی از سایه به روشنی درآمد که در سال 2007 در یک حراجی محلی در واشنگتن به حراج گذاشته شد. از آن به بعد آثار او جهان را تحت تاثیر قرار داد و همچنین زندگی مردی که از آثار او دفاع کرد را تغییر داد؛ جان مالوف. اخیرا آثار ویوین مایر برای لذت بردن دیگران و همینطور نسلهای آینده، آرشیو و کاتالوگ شده است.
جان مالوف در احیا بیشتر بخشهای این آرشیو نقش عمده ای داشته است. هم اکنون 90% از آرشیو او بازسازی شده و آثار او بخشی از رنسانس علاقه به عکاسی خیابانی است.
*نیویورک
ترجمه از سایت : Vivian Maier