در تحریریه گاهی غر میزنیم از کمبود خلاقیت و جسارت در مد پوشان تهرانی. راستش بیراه هم نیست، اگر دوری بزنیم در پاتوقهای خوشپوشان و مدپوشان پایتخت، خیلی زود یکسانی و یکدستی خسته و دلزدهمان میکند.
کافیست تنپوش و پاپوش یا مدل آرایش صورت و مویی به اصطلاح محبوب شود، جمعیت کثیری همه به یک سبک و سیاق خود را به آخرین مد روز میآرایند و در شهر ظاهر میشوند. البته خود آراستن و خرامیدن و رنگ و شور زندگی به گوشه و کنار شهر پاشیدن اشکالی ندارد و بسیار هم نیکوست، اما اشکال آنجاست که چنان در مد پوشی غرق شویم که سبک و سیاق شخصیمان را فراموش کنیم که تقلید کنیم و آنچه برایمان در نظر گرفتهاند را بیچون و چرا و بدون دستکاری بپذیریم و عنصر و مشخصهای از خودمان را به آن وارد نکنیم.
نگارندهی این سطور گاهی که در مراکز خرید و پرسهزنی عمومی قدم میزند حجم شلوارهای یکشکل و کفشهای لژدار شبیه به هم، مانتوهای جلو باز با طراحیهای نه چندان متفاوت و خلاقانه و حتی آرایشهای صورت یکسان حوصلهاش را سر میبرند و همین دغدغهی کوچک و شاید نه چندان مهم را با اعضای تحریریه مطرح کرد و رأی بر آن قرار گرفت که در یادداشت سوم باب صحبت دربارهی سبک شخصی داشتن را باز کنیم.
اگر به صفحات فیس بوک و اینستاگرام مدپوشان و خوشپوشان فرنگی یا انواع و اقسام صفحات سبک خیابان سر بزنیم میبینیم آن چه در ظاهر مردمان بیش از هر چیز جلب نظر میکند نه آرایش و پوشش مطابق آخرین مد روز که شیوه خاص پوشش و آرایششان است که لزوما مطابق مد روز و سال هم نیست.
آنهایی که به سبک وینتیج علاقمندند یا شیوه پوشش بوهمین را میپسندند یا همیشه کلاسیک میپوشند، کسانی که طرفدار طراحی مینیمالیستی به رنگهای خنثی و تیره هستند، پوشش سنتی و زیورآلات سنتی ایرانی را دوست دارند یا دامنها و پیراهنهای گلگلی بلند را به شلوارهای جین تنگ و چسبان ترجیح میدهند یا حتی خوشپوشانی که ترکیبی از تمام اینها هستند و مد خودشان را میسازند و حتی در تبعیت از مد روز هم طرحی نو درمیاندازند.