اگر از زاویه‌ دید فردی بزرگسال به مسئله نگاه کنیم، خودمان چطور رفتار می‌کنیم وقتی کسی از ما می‌خواهد کاری برایش انجام دهیم؟ معمولا یکی از عوامل تعیین کننده در چنین موقعیتی احساس صمیمیت یا نزدیکی، در آن لحظه‌ خاص، نسبت به فردی است که درخواستی از ما کرده ‌است. وقتی همسرم از من می‌خواهد که بعد از کار در راه خانه بسته‌ای را از یکی از دوستانش تحویل بگیرم، احتمالا به او نمی‌گویم به من ربطی ندارد اگر کم و بیش از رابطه و ازدواجم راضی باشم. اما اگر در چند ماه اخیر رابطه‌مان فقط جر و بحث و بگو مگو بوده، احتمالا به همسرم می‌گویم وقت ندارم که آن بسته را تحویل بگیرم و با غرولند تماس را قطع می‌کنم.

هر چه رابطه صمیمانه‌تر باشد، احتمال اینکه طرفین به حرف‌ها و درخواست‌های هم گوش کنند بیشتر است. گوش کردن و شنیدن مثل فشار سنجی عمل می‌کند که قدرت و صمیمیت هر رابطه را به ما نشان می‌دهد. اگر طرفین بیشتر با هم حرف می‌زنند و حرف یکدیگر را می‌شنوند، با رابطه‌ی صمیمانه و پیوند محکمی مواجه هستیم. این را بگذارید در کنار این حقیقت که کودکان بسیار بیشتر از بزرگسالان به مهر و محبت و صمیمیت نیاز دارند.

وقتی بچه‌ام به حرفم گوش نمیده و یا خواسته‌های ما را بی‌پاسخ می‌گذارد، بهتر است به جای آنکه فکر کنیم کودکمان مشکل دارد و باید او را حرف گوش کن بار آوریم، به این فکر کنیم که چطور رابطه‌ پرمهر و صمیمیتی با فرزندمان بسازیم.

در ادامه به چند راهکار برای رسیدن به این مقصود می‌پردازیم و از مثال‌های مختلفی برای روشن شدن بحث کمک می‌گیریم.